اشعار

خیــزیــد و بـبـیـنـیـد تجــلای خــدا را            در بـیـت ولا مـشـعــل انــوار هــدا را

آن عـبـد خـدا وجـهـۀ مـعـبـود نـمـا را            رخـسار عــلی ابن جـواد ابن رضا را

---

در نـیــمــه ذیـحـجـه نـدا داد مــنــادی

تبریک که آمد به جهان حضرت هادی

پـیـچـیـده در امـواج فـضا بـوی محمد            گـویند خـلایـق سخـن از خـوی محـمد

بیـنـید عـیـان طلعـت دلـجـوی مـحـمـد            در آیـنـۀ روی عــلـی روی مــحــمــد

الحـق که جـواد ابن رضـا را پسر آمد

بـر ابـن رضا، ابن رضـای دگـر آمـد

دل خـانه و چـشـم هـمه فــرش قـدم او            لبـریـز شده ظـرف وجـود از کـرم او

آورده حـرم سـجـده به خـاک حـرم او            صد حـاتـم طـایـی است گـدای درم او

از پـارۀ دل در قـدمش گـل بـفـشـانـیـد

عـیـدی ز رضا و ز جـوادش بـستـانید

ای طلعت زیـبای تو خـورشید هـدایت            ای گـوهــر رخـشـنـدۀ نُه بحـر ولایت

ذات ازلـی را  ز ازل دسـت عـنـایـت            فضل و کرم و جود تو را نیست نهایت

بـودنـد امــامـان هـمـه هـادی ره نــور

بین همه نام تو به هادی شده مشهــور

هنگـام سخـن بـوسـۀ عیـسی به لب تو            با یاد خدا سال و مه و روز و شب تو

دل‌هــای محــبــان خــدا در طـلـب تـو            نـام تـو عــلـی آمـد و هـادی لـقـب تـو

چـارم عـلـی از آل رسـول دو سـرایی

قــرآن روی دست جـواد ابن رضـایی

ای روح دعـا از نـفـس گـرم تو زنـده            بر اشک دعـای تو اجـابت زده خـنـده

تو عبد خـداوندی و خلقـی به تـو بـنده            صورت به روی پات نهـد شیـر درنده

جنت گل رویـیده‌ای از فـیض نگـاهت

رضوان چو یکی سائل بنشسته به راهت

مـا نــور ولایت ز کـلام تـو گـرفـتـیـم            مـا وحـی خـدا را ز پـیـام تو گـرفـتـیم

ما کـوثـر تـوحـیـد ز جـام تو گـرفـتـیم            ما خط خود از مشی و مرام تو گرفتیم

تا صبح جزا رو به روی خاک تو داریم

ما جـامعـه را از نفـس پـاک تـو داریم

تو گوهر نُه بحری و دریای دو گوهر            سرتا به قـدم حـیـدر و زهـرا و پیـمبر

بـوسـیـده جـوادت چو کـتـاب الله اکـبر            هم یوسف زهرایی و هم بضعۀ حیـدر

هم طاهری و هم نسب از طاهره داری

هم در دل هر دلشده یک سامره داری

عیـسی دمی و فـیض دمت باد مبارک            در دیـدۀ هــسـتـی قـدمـت بـاد مـبارک

هر لحظه به خلقت کـرمت باد مبارک            تـجـدیــد بــنـای حـرمـت بـاد مـبـارک

کردم چو به دیـدار رواق حرمت سیر

دیدم که در این خانه عدو شد سبب خیر

زیـبد که به پای تو سر خـویش ببازیم            بر صحن تو و قبر و رواق تو بـنازیم

در نار حسد خـصم حـسودت بگـدازیم            این کعبۀ دل را همه چون کعبه بسازیم

تا کور شود دشمن و تا دوست شود شاد

گــردیــد دوبـاره حــرم پـاک تـو آبـاد

ای سـامـره‌ات کـرب و بـلای دگـر ما            بـر خـاک درت تا ابـدالـدهــر سـر مـا

وصف تو دعای شب و ذکر سحـر ما            مـهـر تـو بـه بـازار قـیـامـت ثـمـر مـا

عالـم به ولای تو نـنـازد به چه نـازد؟

«میثم» به ثـنای تو ننازد به چه نازد؟

: امتیاز

امشب جهان از خرمى مانند رضوان میشود           نور خدا در طور جان امشب فروزان میشود

از آسمان مكـرمت تابـنده گردد اختـرى          روشنگر دنیا و دین ز آن روى تابان میشود

---

امشب زمین و آسمان درعشرت و ساغرزنان          چون ساقى كوثرعلى خشنود و خندان میشود

از بوستان معـرفت سر مى‏ زند زیبا گلى          كاین عالم خاكى از آن همچون گلستان میشود

نورى به عالم جلوه گر گردد به هنگام سحر           روشن زمین وآسمان زآن نور رخشان میشود

سرچشمۀ فیض خدا نور دو چشم مصطفى          سر حلقۀ اهل ولا محبوب جانان میشود

خورشید برج ارتضا آن یادگارى از رضا          ابن الرضا امشب پدر از لطف یزدان میشود

در زهد و دانش مصطفى در زور و بازو مرتضى          حلمش چو حلم مجتبى در ملك امكان میشود

بر فاطمه نور دو عین آزاده مانند حسین          احیـاگـر احكـام دین پیدا و پنهان میشود

عابد، بسانِ عابدین چون باقر علم الیقین          در دانش و علم و خرد مشهور دوران میشود

صادق بود در راستى هم جعفر و موساستى          مدهوش در سیناى او موسى عمران میشود

پور امام هـشتمین كز بعد او روى زمین          هم رهبر و هم رهنما بر نوع انسان میشود

فــرزند دلبـند تـقـى او را لقب آمد نـقـى          هم زاهد و هم متقى هم ركن ایمان میشود

هر كس ندارد در جهان مهر و تولایش به دل          كى طاعت صد ساله‏ اش مقبول یـزدان میشود

آن بهترین خلق خدا آخر در این دار فنا          مسمـوم زهر اشقیا در راه قـرآن میشود

: امتیاز

آن شب مـدینـه غـرق تجلاّی نـور بود            آیـات نـور در هـمـه جا در ظهـور بود

گـردون دوبـاره جلـوۀ وادی طـور بود            هر سو فرشتـه ای به فلك در عبور بود

---

آئینـه ای ز نـور خـدا داشت شهـر نـور

گنجینه ای ز صدق و صفا داشت شهر نور

كروبیان به شـوق قــدومش صلا زدند            با هر نفس كه در ره صدق و صفا زدند

دم از فروغ چهرۀ شمس الضحی زدند            گــم كـرده گـان راه وفـا را صـدا زدند

گـفـتند گر نشاط سـماوات بی حـد است

فـصـل ظهــور هـادی آل محـمّـد است

خـیـز و بـبـین سُــلالـۀ خـیــرالأنـام را            آئـیــنـــه ای زلال، ز حُــسـن تـمــام را

در بـر گـرفـتـه اسـت امــامـی امـام را            دادنــد بـــارِ عـــام تـــمــام عــــوام را

دستی برآر و عیدی از آن مقتدا بگـیر

از درگـه جـــواد جــواز جــزا بـگـیـر

او جـلـوۀ هـمیـشـه بهــار ولایـت است            چـارم عـلی ز آل رسـول عنـایت است

خـورشیـد تابنـاك سـپـهـر هـدایت است            الطاف این امـام مـبـین بی نهـایت است

ای تشنه كــام لب به لب كـوثری بـزن

از چـشـمـۀ كـرامت او سـاغــری بزن

آئـیـنــۀ نجـابت گــل هـای نــور اوست            مشعل فروز سینـۀ سینـای نـور اوست

فلك نجات و گوهر دریای نـور اوست            شـمس هدایت همه، معنای نـور اوست

این انعـكـاس نـور در آئـیـنـۀ خـداسـت

معـنای نور آیۀ والـشـمس والضحاست

او را خـدای عـزّوُجـل بـرگزیـده است            بـهــر بــشـر امـام هُــدا آفـــریـده است

وقتی دعـای جامعه از او رسیـده است            یعنی زلال وحی از آن گل چكیده است

این كوثر همیشه زلالی كه جاری است

هرگز خزان ندارد و دائم بهاری است

ایمان شكـوفه ایست به گلــزار جان او            تقــوا نـشـانـه ایست ز حُــسـن بیـان او

اخـلاص چشمه ایست ز چشم روان او            ایـثــار آیــتـی ایـسـت ز دُرّ گــران او

قدرش اگر كه نامتنـاهی است این امام

مجــمــوعۀ صفات الهی است این امام

این اسـت آن امـام كه از نـور بـاورش            عطـرحیـات می دهـد انـفـاس اطهـرش

ظلمت شده اسیر همیشه به محـضـرش            شـیـران نشـستـه اند همـه در بــرابرش

در پـای آن امـام مبــیــن سـر نهـاده اند

سر را به خـاكـبـوسـی دلـبـر نهــاده اند

اشــكی ز شـوق در قـدم او فـشــانـده ام            خود را به آستـانـۀ آن گــل کشــانـده ام

دل را بـه راه ســامـــرۀ او نـشــانـده ام            من هـر چه خـواسـتـم از او سـتـانـده ام

ایـن بـارهم كـرامت او را طـلب كــنـم

بار دگـر بـه درگهش عـرض ادب كنم

ای واجـب الـسّــلام نـثــارت سـلام من            شـیـرین شده ز جـام ولای تـو كـام من

نـامت هـمیـشه مـوج زنـد در كـلام من            تـو بـا خبـر ز حـال منی ای امــام من

چشــم« وفائی» است به بخـشیــدن شما

روز حــسـاب دسـت من و دامـن شـما

: امتیاز

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

---

عروس حضرت زهرا بهار شادی آورده

برای شیعـیان امشب امـام هـادی آورده

دو چشم دل ز هم بگشا که حسن دادگر بینی           در ابـنـاء بشـر آئـینۀ خـیـر البـشـر بیـنی

در آغوش جواد ابن الرّضا قرص قمر بینی           بیا تا نخل سر سـبز ولایت را ثـمر بینی

دوباره شیعه را از نور حق دل منجلی آمد

که از سوّم محمّد در جهان چارم علی آمد

فروغ حسن غیب ذات سبحـانه پیـدا شد           یگـانه لالـۀ ریحـانه را ریحـانه پـیدا شد

همه گیرید جان بر کف رخ جانانه پیدا شد           به گرد شمع رویش یک جهان پروانه پیدا شد

زمین، درسینه خورشید خداوندت مبارک باد

جواد ابن الرّضا میلاد فرزندت مبارک باد

موحّد گـشته دل با یاد بـسم الله ابـرویش           زبور، انجیل، قرآن را بخوان در مُصحف رویش

جواد ابن الرّضا چون شاخۀ گل میکند بویش           دل پیغمبران یکســر اسیـر طُـرّۀ مویش

چه خوانم مهر یا مه یا چراغ انجمش خوانم

همان بهتر که خود ابن الرّضای دوّمش خوانم

به سیرت مظهرواجب به صورت صورت امکان           به رخ و الشّمش و مو واللّیل ودل عرش استوی الرّحمان

فیوضاتش رسد هم برملک پیوسته هم انسان           عبارات و کلام روح افزایش اخ القـرآن

به بازار ولایت پوسف زهراست این مولود

یم دو گوهر است و دُرّ نُه دریاست این مولود

علی نام و محمّد صورت است و بوالحسن کنیت            بیانش دُرّ، دلش دریا، کفش باران، دمش رحمت

کلامش نور و مهرش دین و حُبّش معنی طاعت           ولـیّ خـالــق مـنّـان امـام عــالـم خـلـقـت

امامت جاودان از او قیامت را امان از او

حقیقت را زبان از او طریقت را نشان از او

به کویش بندگی کن خواهی ارعبد خدا گردی           بخوان اوصاف او تا با پیمبر هم صدا گردی

مبادا لحظه ای درعمر خود از اوجدا گردی           بکوش انسان که در خطَّ تولاّیش فدا گردی

بقا خواهی فنا در مکتب سرخ ولایت شو

جمــال هــادی آل محمّد بین هـدایت شو

خرد را آبـرو با آبــرویش بستگی دارد           وجود عالم هستی به مویش بستگی دارد

حیات جاودان بر آب جویش بستگی دارد           شفای دردها بر خاک کویش بستگی دارد

وجود ما به مهر آن امامی مفتخر گردد

که شیر وحشی از آهو به گردش رام تر گردد

زهی بحری که همچون عسکری در دل گهر دارد             زهی ماهی که از خورشید رویی خوب تر دارد

به پیشانی فروغ حجّت ثانی عشر دارد           به صلب خویش مولانا امام منتظر دارد

ســلام ما به ابــنـاء و به آبــاء گـرام او

خوشا آن کس که شد آن هادی عترت امام او

خوشا آنکو کنار تربتش اشک رجا دارد           شرار ناله، سوز سینه، حـال الـتجـا دارد

بدل حال مناجات و به لب ذکر دعا دارد           خـداوندا دلـم پیـوسته شوق سـامـرا دارد

امامی گز نگاهش درد انس و جان دوا گردد

عجب نبود که میثم هم از اوحاجت روا گردد

: امتیاز

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

---

تو چارمین علی استی و زاده سه محمّد          تویی تو هادی و بر حضرتت سلام هدایت
کلام تو همه نور است، همچو آیۀ قـرآن          دعای جامعـه‌ات تـا ابـد نـظـام هـدایت
محمد ابن علی در تو دید روی علی را          که خورده است به نورت گره، زمام هدایت
هدایت است همه شیوۀ خدا و تو هادی          تو را رواست ز سوی خدا مقام هدایت
سلام بر تو و بر نام و کنیه و نسب تو 
ابا الحسن، اب و اُمَّـم فدای اُمّ و اب تو 
تویازده صدف بحر نور را گهر استی          در آسمان هدایت الی الابد قـمـر استی
دهم وصی محمّد نـهـم سلاله ی زهـرا          نهم ولی خدا را نکـوتـرین پـسر استی
تو را ملائک هفت آسمان درود فرستند          ز شش جهت که تو مهرِ جمال دادگر استی
به پنج حس وچهارعنصروسه روح ودوگیتی          به امر خالق سرمد امام و راهبر استی
امـــام یـــازدهــم حـجّـت دوازدهــم را          به اقتدار جـلال مـحـمـدی پـسـر استی
ز هر چه گویم و گویند قدر تواست فراتر          ز هر چه گفتم و گفتند باز خوب‌تر استی
سـلام بر تو که آئـیـنه جـمـال خــدایـی 
سلام بر تو که در تیرگی چراغ هُدایی 
شب ولادت تو باز، نـور یـافت ولادت          سرور شیعه بوَد در ولادت تو عبادت
خدا گواست که مهر تو ای امام هدایت          سعادت است سعادت، سعادت است سعادت
مرا چه زهره که در وصف تو زبان بگشایم           پیمبران خدا راست بر تو عرض ارادت
تو هادی همه‌ای، خلق را به سوی خداوند          به روز حشر همه هادیان دهند شهادت
قسم به «سامره» وآستان و صحن و سرایت          تو را کرامت و ما را سؤال آمده عادت
اگر به راه تو فیض شهادتم بـه کف آید          خدا گواست که خوشتر بوَد ز روز ولادت
حریم توست همانا مطاف صبح و مسایم 
تبلور نجف و کاظمین و کرب و بلایم 
هماره شیعه به دامن سرشک شوق ببارد          که از زبان تو با خود دعای جامعه دارد
زیارتی است که باشد شناسنامۀ عتـرت          فضائلی است که نتوانَدَش کسی بشمارد
زیارتی است که باید هماره شیعه بخواند          فقط نه آنکه بخواند، به لوح دل بنگارد
به شرح جامعه باید کتـاب‌ها بنـویـسنـد          بشر بخواند و بر گوش جان خود بسپارد
زیارتی است که چون آیه‌های وحی، نباید          کسی به یک خط آن دست بی‌وضو بگذارد
زیارتی است که فرهنگ اهل بیت درآن است          زیـارتی که عــبارات آن نـظیـر ندارد
زیارتی است که در آن بود تمام ولایت 
بود تـمـام عـبــارات آن چـراغ هـدایت 
سلام بـر تو که آیـیـنـۀ جـمـال خـدایـی          سلام بر تو که در تیرگی چراغ هدایی
ســلام بر تـو که دردانـۀ امـام جـوادی          سلام بر تـو که نـور دل امام رضایـی
سلام بر تو که جد امام مـنـتـظر استی          سلام بر تـو که فـرزند سیـدالـشـهـدایی
سلام بر تو که کعبه، سلام بر تو که حجی          سلام بر تو که مسعا و مروه‌ای و صفایی
سلام بر تو که از«سامرا» ز لطف وعنایت          به دردهـای دوا نـاپـذیـر خـلـق، دوایی
سلام بر تو که چارم علی ز نسل رسولی          سلام بر تو که عین الحیوة خضر بقایی
سلام "میثم" بی‌دست و پا به لطف و عطایت 
که گشته چون منِ ناقابلی مدیحه سرایت

: امتیاز

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش

---

منّت خداى را که به ما کرده مرحمت            تــوفـیـق بـرگـزارى جــشـن ولادتـش

تبـریک باد بانـوى کـبـرى سـمـانه را            کین غنچه بر دمید ز گلزار عصمتش

مـاه تـمام و نـیـمـۀ ذى حجّه مـطـلعـش            خـیـر کـثـیـر و کـوثـر قـرآن بشارتش

این است آن امـام که تـقــدیـر ایـزدى            بـعـد از جـــواد داده مــقــام امـامـتـش

این اسـت آن امـام که ذرّات کـائـنـات            اقـرار کـرده‏ انـد به جـود و کـرامـتـش

این است آن امام که در برکة السّبـاع            شـیـران شوند رام و گـذارند حـرمتش

این است آن امام که از نقش پـرده هم            ایـجـاد شـیـر زنـده کـند حکـم قدرتش

این است آن امام که دشمن به چند بار            رخـسـار عجز سوده به درگاه عزّتش

سر تا به پاى عاطفه و مـرحمت ولى            دشمن به لـرزه آمـده از برق هـیـبتش

آن سومین ابوالحسن از خاندان وحى            چون سه عـلـى دیگـر باشد عـبـادتـش

افزون ز ریگ هاى بیابان عطـاى او            بیش ازستاره ‏هاى درخشان فضیلتـش

مائـیم و دست و دامـن آن حجّـت خـدا            چون نـا امید کس نـشــود از عنـایتـش

گـردیـده‏ ایـم جــمـع بـه ذیـل لــواى او            افـکـنـده‏ ایـم دست به دامـان رحـمتـش

از آستان قدس رضا هــدیـه مى‏ کـنیـم            آه دلـى به غـربت و اشکى به تـربتش

یا رب بحـقّ فـاطـمـه با فـتـح کــربـلا             بـگـشـا به روى ما همه راه زیـارتش

از لطف آن امام «مؤیِّد» مـؤیَّـد است

کـو را نـشـان خـدمت آل محـمّد است

: امتیاز